ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Δεν είναι η ομορφιά των τόπων. Δεν είναι οι καρποί των περιβολιών. Δεν είναι τα αρχοντικά. Δεν είναι οι εκκλησιές. Δεν είναι τα αρχαία ερείπια και τα μνήματα των Ρωμηών. Δεν είναι ο πλούτος. Δεν είναι τα ιδρύματα. Δεν είναι τα θέατρα και οι αθλητικοί όμιλοι. Δεν είναι τα ασημικά και οι πορσελάνες στο σκρίνιο του σαλονιού. Δεν είναι τα μεταξωτά, οι παριζιάνικες τουαλέτες και τα ευρωπαϊκά καπέλα για τους απογευματινούς περιπάτους. Δεν είναι τα στάρια, τα μπαχάρια και τα παστά που γέμιζαν τα κελάρια.
Όλα αυτά αλέστηκαν στις μυλόπετρες της ιστορίας και γίναν ολοκαύτωμα στα σχέδια των ισχυρών και φθονερών του κόσμου τούτου.
Είναι το ήθος, η αρχοντιά και η ευσέβεια. Είναι η δίψα για μάθηση, το όραμα για προκοπή και η αφοσίωση στην οικογένεια. Είναι η θυσία του πατέρα για τους γιους και τις κόρες, ο σεβασμός των παιδιών σε γονείς και συγγενείς. Είναι η λεπτότητα των τρόπων, η λατρεία των συζύγων και τα δάκρυα μπροστά στην ελληνική σημαία. Είναι η θερμή πίστη, ακόμη και με το μαχαίρι στον λαιμό. Είναι η αξιοπρέπεια, η περηφάνια για το πριν και το μετά του Γένους. Είναι η ευγένεια της βελούδινης ψυχής των Μικρασιατών, που πέρασαν μέσα από το καμίνι της καταστροφής και σπάρθηκαν σαν σπόροι ζωντανοί στην τραχιά ελλαδική γη και τη μερώσανε.
Πίσω από τις μικρές ιστορίες του βιβλίου αυτού, άλλοτε τραγικές, άλλοτε τρυφερές, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αισιόδοξες, κρύβονται γεγονότα αληθινά, που δώσαν στη φαντασία ανοιχτό ουρανό να ταξιδέψει και να καλέσει, εσάς τους αναγνώστες, για συνταξιδιώτες. Όλες αυτές οι ιστορίες είναι διαφορετικές, αλλά με κάτι κοινό: Μια ρίζα που αρνιέται να μαραθεί και συνεχίζει να πετάει νέα κλαδιά και νέα άνθια, νέους καρπούς και νέο σπόρο!
Αυτόν τον σπόρο, μετά τον χαμό, την απόγνωση και τις κραυγές της σφαγής, η γενιά των προσφύγων τον ξανάσπειρε στη νέα της πατρίδα. Πίσω από την πίκρα της υποκρισίας των Μεγάλων Δυνάμεων, της προδοσίας των πολιτικών και της επιπολαιότητας των στρατιωτικών, η ζωή της Ιωνίας έβαλε πείσμα να ζήσει! Άρπαξε ό,τι πρόλαβε, έβαλε στον κόρφο μια εικόνα, έριξε μια τελευταία δακρυσμένη ματιά στην αγκαλιά της Μικρασίας, ξεριζώθηκε και βλάστησε ξανά σε πλινθόκτιστα σπιτάκια στους προσφυγικούς καταυλισμούς, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.
Ζούμε ξανά πικρούς καιρούς, σκληρούς καιρούς. Ο κόσμος αυτός συνεχίζει να πορεύεται «με φωτιά και μαχαίρι». Μα θα ζήσουμε, σε πείσμα των πονηρών και των θηρίων! Θα ζήσουμε, γιατί ο αφανισμός δεν νίκησε, ακόμη κι όταν βρεθήκαμε ταπεινωμένοι. Σκύβουμε και πίνουμε απ’ την πηγή της Μικρασίας, απ’ όπου ρέει βάλσαμο και ελπίδα.
Ναι, κάποτε η ομορφιά, η ευγένεια και το όραμα ενός κόσμου που ξέρει μόνο ν’ αγαπά και να μοιράζεται, θα νικήσουν για πάντα!
Μπορεί να ριζώσαμε στη νέα μας πατρίδα, η Μικρασία όμως ζει στα τζοβαΐρια της ψυχής όσων γλιτώσανε απ’ τον χαμό και μας ανάθρεψαν. Πατρίδα μας είναι η ψυχή τους που κληρονομήσαμε και που θα παραδώσουμε!
Ανοίγουμε τα σεντούκια. Θυμόμαστε. Και επειδή θυμόμαστε όσα φέραν οι γονιοί μας, αυτά ζουν! Και θα ζουν!
Ο Ηλίας Λιαμής γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey, ως υπότροφος, κατόπιν εισηγήσεως του αειμνήστου καθηγητή Νίκου Νησιώτη. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, υπό την εποπτεία του επισκόπου Διοκλείας και καθηγητού του εκεί πανεπιστημίου Καλλίστου Γουέαρ, όπου και άρχισε την εκπόνηση της διδακτορικής του διατριβής. Το 2002 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο πεδίο της Νηπτικής Θεολογίας. Αμέσως μετά έγινε δεκτός ως υποψήφιος διδάκτωρ στο τμήμα Μουσικολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα τις σύγχρονες μουσικοπαιδαγωγικές μεθόδους.
