ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
– Ποιες είναι οι σύγχρονες φυλακές των νέων μας;
– Ποιοι είναι οι σύγχρονοι τύραννοι;
Σε εποχές πρωτόγνωρης ελευθερίας, οι αλυσίδες βρίσκονται μέσα στην ανθρώπινη ψυχή!
Πάθη και κάθε λογής εξαρτήσεις, εμποδίζουν τον άνθρωπο να βρει τη χαρά και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Ουσίες, οθόνες, τσιγάρο, ψυχικές αναπηρίες, τοξικές σχέσεις, αλκοόλ, selfie, facebook, τζόγος, καταναλωτισμός, εμμονές…
Πρώτα μας κολακεύουν, μετά μας τάζουν ανέξοδη χαρά και στο τέλος γίνονται βάρος ασήκωτο, που, χωρίς να το καταλάβουμε, γίνονται ένα με την ψυχή μας και μας στερούνε μέρα με τη μέρα, τη ζωή.
Μπορούμε και χωρίς αυτά!
Φτάνει να διψάσουμε τη ζωή που μας αξίζει!
29 κορυφαίοι επιστήμονες, ψυχολόγοι και θεολόγοι καθοδηγούν τους νέους μας προς την έξοδο από τις κρυμμένες φυλακές των εξαρτήσεων και των παθών.
Ένα βιβλίο με μήνυμα απελευθέρωσης από όσα σκλαβώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Προτάσεις για μια ζωή χωρίς δεσμά, χωρίς εξάρτηση, χωρίς ενοχή!
ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ:
Μπορώ και χωρίς… το τσιγάρο, τη μαμά μου, τον τζόγο, τις ουσίες, το junk food, να είμαι διαρκώς «στην πρίζα», το αλκοόλ, το internet, την θρησκοληψία, την εύκολη ευτυχία, τη σκληροκαρδία μου, το facebook, να «θυσιάζομαι» για το παιδί μου, να μπορώ τα πάντα, τη γνώμη της παρέας, την selfie, τους τοξικούς ανθρώπους, να κρύβομαι απ’ τον θάνατο, να κρίνω διαρκώς το παιδί μου, να βιάζομαι.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Λαχτάρησα μια ζωή χωρίς…
Ζωή χωρίς τυράννους, «πρέπει» και όρια.
Μου είπαν πως νίκησα, πως οι τύραννοι γκρεμίστηκαν και πως εγώ είμαι πια ο αφέντης του εαυτού μου. Με κολάκεψαν, με κανάκεψαν και οι διαφημίσεις στην οθόνη με έπεισαν πως μου αξίζει το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο σπίτι, η τελειότερη εμφάνιση!
Το «θέλω» έγινε ο Θεός μου, το σύμβολο της παντοδυναμίας μου και η εγγύηση της ηδονής μου. Υπήρξα βέβαιος πως τίποτε πια δεν μπορεί να μου αντισταθεί και πως τα πάντα μου ανήκουν.
Έριξα γύρω τη ματιά μου σ’ όποια πράγματα μου βάλαν στη βιτρίνα και σ’ όποιες πράξεις μου προτείνανε, όταν μου τάζανε πως η χαρά είναι εύκολη και πως άλλο τίποτα δεν χρειάζεται, παρά να παραδώσω την ψυχή και το κορμί μου σ’ όποια καινούργια εμπειρία έστησαν εμπρός μου.
Και παραδόθηκα.
Και σ’ όσες πράξεις και εμπειρίες ξοδεύτηκα, ανάπαυση δε βρήκα. Εκεί που νόμιζα πως η χαρά κερδήθηκε, βρισκόμουν μία πήχη μακριά από τα αντικείμενα του πόθου μου και πάντα, ό,τι αποκτούσα, μου φαινόταν λίγο. Κάθε στιγμή απόλαυσης γινόταν αμέσως ανάγκη για «ξανά» και για «πιο πολύ».
Έγινα πρόσωπα πολλά και γίνανε πολλά τα ονόματά μου:
Είμαι ο Κώστας που χωρίς τη δόση της άσπρης σκόνης μου, η μέρα δεν μπορεί να ξεκινήσει.
Είμαι ο Αλέξανδρος που το χέρι μου έχει κιτρινίσει από τη νικοτίνη και συνεχίζω, αν και βλέπω πως με σκοτώνει.
Είμαι η Έλλη που πέντε χρόνια τώρα ζω με την προσδοκία του «μεγάλου κόλπου» στην πράσινη τσόχα, που έγινε πηγάδι και κατάπιε το βιος που μου αφήσαν οι γονείς μου.
Είμαι ο Τάκης που φοβάμαι την ανάπαυση γιατί, αν σταματήσω να τρέχω, δεν έχω λόγο να ζω.
Είμαι η Ανθούλα που ό,τι με ζορίζει μου είναι αφόρητο και ψάχνω πάντα την ευκολία, χωρίς να φχαριστιέμαι στο τέλος τίποτα.
Είμαι ο Μηνάς που πάντα έχω μια καλή πρόφαση να πιώ ένα ποτηράκι ακόμα. Κι ας νιώθω κάθε φορά πως βυθίζομαι όλο και πιο πολύ σε μια άδεια μπουκάλα.
Είμαι ο Σάββας που δεν μπορώ να κάνω βήμα χωρίς το μπράβο των γονιών μου, που, κι αν τους αγαπώ, νιώθω πως μου στερούν τον αέρα.
Είμαι η Ρένα που άλλο λόγο να ζω δεν έχω από το να ελέγχω και να κατευθύνω τη ζωή του μοναχογιού μου.
Είμαι ο Δημήτρης που δεν τολμώ να κλείσω τον υπολογιστή, γιατί στη σκοτεινή οθόνη καθρεφτίζεται η μαύρη μοναξιά μου κι η έρημη ζωή μου από φίλους και συμπόνια.
Είμαι η Μαριαλένα που έγινα θύμα στα χέρια ανθρώπων τοξικών, που δεν μου άξιζαν αλλά ξέρανε τον τρόπο να γεμίζουν τα κενά της στερημένης μου ψυχής.
Είμαι όλοι αυτοί.
Και είμαι ένας: Είμαι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, είμαι ο διπλανός σου, είμαι εσύ… κι εσύ… κι εσύ. Είμαστε εμείς που νομίσαμε πως μπορούμε να είμαστε και να γίνουμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτοί που νόμιζαν πως πέρασε οριστικά η εποχή των τυράννων και έτσι λόγος δεν υπάρχει ούτε για εγρήγορση ούτε για αντίσταση.
Δεν καταλάβαμε όμως πως των νέων τυράννων η μέθοδος έγινε πιο πανούργα από ποτέ και πως οι νέοι αυτοί τύραννοι μάθανε τρόπους, οι πόρτες της ψυχής να ανοίξουν από μέσα και να ’ρθούν χωρίς αντίσταση να θρονιαστούν στο κέντρο της καρδιάς μας.
Ούτε τ’ όνομά τους καλά καλά δεν προλάβαμε να ρωτήσουμε. Είδαμε μόνο τις χοντρές αλυσίδες στα πόδια μας και τα παθήματά μας από τα δικαιώματα που τους δώσαμε.
Τουλάχιστον βρήκαμε το θάρρος να πούμε τους τυράννους αυτούς «πάθη», για να θυμόμαστε πως η χαρά που μας έταξαν και οι υποσχέσεις που μας έδωσαν μπορεί να μοιάζαν στην αρχή γοητευτικές, στο τέλος όμως πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει το μεγάλο κόστος.
Είμαστε οι δουλοπάροικοι και οι είλωτες του 21ου αιώνα με τον κρυφό τον πόθο κάποτε να σηκώσουμε κεφάλι σε μια λυτρωτική επανάσταση. Μόνο που η επανάσταση αυτή είναι η πιο δύσκολη από ποτέ, γιατί έχει για τύραννο το άλλο μας μισό, το παραδομένο σε απατηλές υποσχέσεις ποτέ δεν πρόκειται να εκπληρωθούν.
Κάποτε θα μαζευτούμε, ίσως και πολύ σύντομα, και θα φωνάξουμε μαζί πως θέλουμε να ζήσουμε χωρίς τη φτήνια των παθών μας! Κάποτε θα μαζευτούμε, ίσως και πολύ σύντομα, και θα μάθουμε να εμψυχώνει ο ένας τον άλλον, γιατί πίσω από κάθε πάθος κρύβεται η μοναξιά μας και η ανάγκη να βρούμε χαρά στο «μαζί» της αγάπης!
Και ίσως κάποτε, ίσως πολύ σύντομα, θα βγάλουμε άκρη. Μέχρι που μπορεί και να χαρίσουμε στα πάθη μας ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Γιατί, μαζί με τις άπειρες οδύνες που προκάλεσαν στην ψυχή μας, μας άφησαν και μία ευεργεσία:
Εξαιτίας τους να διψάσουμε την αληθινή ζωή και να ξυπνήσουμε μέσα μας κρυμμένες δυνάμεις για να την κερδίσουμε!
Ακόμη ονειρευόμαστε μια ζωή χωρίς…
Ζωή χωρίς τυράννους και αλυσίδες. Και τις έξω και τις μέσα.
Θέλουμε ζωή χωρίς δεσμά.
Και θέλουμε…
και μπορούμε!
Ηλίας Λιαμής
